En wij zitten eerste rang. Nu en dan branden onze oren vanwege de snelheid waarme de projectielen om onze oren vliegen of schrikken we op van een mislukte poging om tijdig te wenden voor de ramen geraakt worden.
Nooit geweten dat kolibries zo territoriaal zijn.
Nu ze een beetje wennen aan onze aanwezigheid is er geen reden meer om niet in volle vaart acher de tegenstander aan te gaan en deze zo snel mogelijk van de voorraad suiker water te verwijderen. Nu het iets kouder wordt en ze gauw zullen vertrekken lijken de gevechten zelfs heviger te worden.
De afgelopen tijd heb ik echt genoten van deze vogeltjes die zo verbazend stil in de lucht kunnen staan. Nog leuker wordt het als blijkt dat ze je accepteren als deel van de omgeving en ze tot op een paar centimeter van je gezicht komen en daar nieuwsgierig blijven hangen.
Ze zijn zo klein dat je het gevoel krijgt ze weg te kunnen blazen.
Helaas heb ik nog geen fatsoenlijke foto kunnen maken maar daar zal ik volgend jaar genoeg gelegenheid voor krijgen denk ik.
Het territoriale gedrag dat ik de laatste tijd zag is een bijzonder schouwspel, zeker als ze je om je oren vliegen en ze je haren zelfs laten wapperen. Omdat ze zo ontzettend klein zijn is het lastig om ze te volgen, maar lukt het dan is de wendbaarheid en snelheid verbazend.
Hun vleugeltjes gaan zo snel dat je ze amper ziet, maar het hele schouwspel doet me denken aan die scenes uit Star Wars waar in Death Star vernietigd wordt en de kleine, wendbare gevechts vliegtuigjes elkaar op hoge snelheid achtervolgen binnen in Death Star.
Volgend jaar zullen we wat meer voedingsstations ophangen, misschien dat we dan meer kolibries kunnen verwelkomen.
De vogeltjes die we hier zien zijn niet zo kleurrijk als in warmere streken, maar zijn minstens zo leuk om te zien elke avond.
Dit is ons porch genootje:
Meer over kolibries:Hier
No comments:
Post a Comment