Relationship problems

I do not say this easily, but my relationship with one member of this household is forever down the drain, over, finished.
I can officially state now that there is one thing I hate...


And that is our vacuum.
It is too big, to heavy, too noisy and gives me a backache while trying to use it.
Not sure if it is just this one, but if it were just me, I would never ever get an upright vacuum again.

With 4 dogs and 3 people we need a good vacuum, but from the start my relationship with the resident vacuum has been troubled to say the least.
And I am not on my own, both female dogs in this household run, hide with their tails tucked to their bellies from this loud monster.
So maybe it is a female thing, since Jack praises it ability to get the rugs in the house clean.

I don't know, when I try to vacuum the rugs, I have a hard time keeping the vacuum from eating them.
But when I try to vacuum the linoleum, it seems to have lost its appetite and it won't suck up a thing.

And than the problem I have with keeping it upright, there is a hose attached to it that I need to use for the couches. Constantly I forget that this monster is upright on its ' thing' and not on 4 comfortable little wheels that make maneuvering around easy and simple.
It reminds me by falling over on a regular base and usually hitting me on the shins.

Honestly, I think this type of vacuum was invented by men.
No way a woman could have created such a monster.
That, or this particular one hates me.
But, it is still working and since I am Dutch, it will stay around until it drops dead but forgive me if I am in the meantime eying those slender, elegant and light vacuums and daydreaming about one day maybe owning one again.

Btw: the shown vacuum isn't ours. It only looks similar.

Creepy crawlers, oftewel....

Beestjes, allemaal beestjes.

Behalve voordelen, heeft een grote tuin met een waterpartij (stroompje) ook zijn nadelen.
Beestjes en in een ander land ook nog eens andere beestjes dan we gewend zijn. Hoewel, dat 'tje' in veel gevallen weg te laten is.
Behalve een mooie bruine kleur, kreeg ik hier ook binnen een mum van tijd bulten, niet een paar, maar mijn armen, benen en andere aan de buitenlucht vrijgegeven huidoppervlaktes zijn gesierd met tientallen jeukende, rode bulten.
Op dit moment zit er zelfs een net onder mijn wenkbrauw. Ik probeer hem ongelofelijk hard te vergeten om te zorgen dat ik deze ook niet open krab.
Voorlopig zal dit ook wel even zo blijven, want we zijn hardop aan het werk om afgebroken takken en woekerende struiken te verwijderen.
En ja, ik draag handschoenen en ben erg voorzichtig ivm de poison ivy die hier ook lustig groeit.
En ik stap ook niet in het water zonder laarzen aan, volgens zeggen zijn er hier haast geen giftige slangen, maar ik loop liever niet het risico om tegen een hapgrage waterslang aan te lopen.

Vandaag heb ik voor het eerst een praying mantis gezien. Wat een ongelofelijk gaaf beest is dat. Het exemplaar dat hier naast de voordeur zat was minstens 10 cm groot.
Moet zeggen dat ik me toch even ongemakkelijk voelde toen mijn camera piepte en 2 ogen op mij gericht werden.

Verder leven er hier in de tuin ook nog bulten konijnen en eekhoorns. De laatsten zie je op dit moment constant met noten in hun bekkies lopen, leuk gezicht.
Een andere knager die ik nog niet gezien heb, maar zijn aanwezigheid duidelijk kenbaar maakt is de chipmunk, het exemplaar in onze tuin heeft een duidelijke voorkeur voor mijn pas geplante herfst astertjes. Zoals te zien op de foto is inmiddels een struikje volledig ontdaan van zijn bloemen.

Wat het nog grotere spul aangaat....
Op de golfbaan aan de andere kant van de straat leeft een coyote.
Zoals onze buurman vertelde, denk aan een magere herders hond met een heel slecht humeur.
Reden voor mij om nog eens met zoonlief en Jack de veiligheid van onze honden door te nemen. Overdag is er niets aan de hand, maar zou een van onze honden ontsnappen en dit exemplaar tegenkomen dan is dit einde hond. En een kleine 5-tal km hier vandaan leeft een teef met puppen, het mannetje is dit voorjaar afgeschoten. Maar ook beren en bergleeuwen schijnen hier niet onbekend te zijn.

Het verhaal over die roze olifant heb ik mijn twijfels over, of zou het toch....

Busy weekend

This will be mostly pics, hope you enjoy them.
Besides hiking with Cara, finding a new vet for the dogs, we also went to Woofstock in Harrisburg,worked in the garden, got ourselves a new patio set with 6 chairs, visited several neighbors and I baked an apple pie.
LOL, reading this one might get tired already.
Anyway, here are some pics to enjoy.

We went to Kings Gap for a hike up the mountain, It was colder than we expected though. Should have brought a sweatshirt.


Cara turnes out to be a great hiker and climber. She loves this and it gives us the opportunity to give her and us, some more exercise.


It won't be long before the whole area will be colored bright red because of the autumnleafs


Hunting can't be avoided overhere.
And these warnings you find everywhere. If we want to keep going to these trails, we better get a few of these bright orange coats and one for Cara soon. Think deer season starts in about two weeks?


Yesterday we went to Woofstock in Harrisburg. A great event that combines music and a lot of animal rescues presenting them selves.
It was very busy, we took both girls and they behaved very well, just like all those other dogs there.
I have never seen so many pittbulls, chihuahua's and great danes in my life.


Paquita taking a moment near the Susquehanna.


The event was on this riverside, stretched from this bridge to the other.


And our new deck furniture. Hope we will get a bit more use out of it this season.


That is it for today, time to enjoy the weather, they say it will change soon.

Er is een oorlog gaande,

in onze tuin.
En wij zitten eerste rang. Nu en dan branden onze oren vanwege de snelheid waarme de projectielen om onze oren vliegen of schrikken we op van een mislukte poging om tijdig te wenden voor de ramen geraakt worden.

Nooit geweten dat kolibries zo territoriaal zijn.
Nu ze een beetje wennen aan onze aanwezigheid is er geen reden meer om niet in volle vaart acher de tegenstander aan te gaan en deze zo snel mogelijk van de voorraad suiker water te verwijderen. Nu het iets kouder wordt en ze gauw zullen vertrekken lijken de gevechten zelfs heviger te worden.

De afgelopen tijd heb ik echt genoten van deze vogeltjes die zo verbazend stil in de lucht kunnen staan. Nog leuker wordt het als blijkt dat ze je accepteren als deel van de omgeving en ze tot op een paar centimeter van je gezicht komen en daar nieuwsgierig blijven hangen.
Ze zijn zo klein dat je het gevoel krijgt ze weg te kunnen blazen.
Helaas heb ik nog geen fatsoenlijke foto kunnen maken maar daar zal ik volgend jaar genoeg gelegenheid voor krijgen denk ik.

Het territoriale gedrag dat ik de laatste tijd zag is een bijzonder schouwspel, zeker als ze je om je oren vliegen en ze je haren zelfs laten wapperen. Omdat ze zo ontzettend klein zijn is het lastig om ze te volgen, maar lukt het dan is de wendbaarheid en snelheid verbazend.
Hun vleugeltjes gaan zo snel dat je ze amper ziet, maar het hele schouwspel doet me denken aan die scenes uit Star Wars waar in Death Star vernietigd wordt en de kleine, wendbare gevechts vliegtuigjes elkaar op hoge snelheid achtervolgen binnen in Death Star.

Volgend jaar zullen we wat meer voedingsstations ophangen, misschien dat we dan meer kolibries kunnen verwelkomen.
De vogeltjes die we hier zien zijn niet zo kleurrijk als in warmere streken, maar zijn minstens zo leuk om te zien elke avond.
Dit is ons porch genootje:

Meer over kolibries:Hier

Random pics

Not really back to making pictures, mainly since I don't have a decent pc to work with.
For some reason I have a hard time with the screen that is connected to this pc.
Can't see if the photo's are sharp, not sure if the colors are ok, so, if I show some strange pics, that is why.

We are doing fine here.
My son went to school for his second week and he seems to have a good time there.
This morning we walked him to the bus stop, first time for him.
Off course we didn't walk up all the way with him, I mean, come on, he is fourteen.
But we pretended to walk the dogs.
Sure hope he remembers where he has to get of the bus when he comes home again.

We have taken it pretty slow this weekend.
Did a bit in the garden. Went for groceries, found a garden center, big but still not what I had hoped for. But I guess that is more me being spoiled.
Also took Cara for a hike to Pinchot State Park. She did great on her own and I have a feeling she will turn out to be a perfect hiking buddy for Jack and me.
Yesterday we got in the car and went into the mountains (still think they are hills :-) )We drove on dirt roads for a long time. Scary at some points, but also saw some very pretty sights. There is a lot of forest here and you can drive and walk around for hours.
Although we will avoid that particular part next weekend, the army is having an exercise there and the public isn't invited. Duh.
On the way back we drove through fields that had apple trees heavy with apples.
Right now the peaches are being picked and since shopping hours are broad here, we could pick up some local peaches, yummie.
Anyway, for the people interested, here are a few pics.

De Mums op onze porch













Cara tijdens onze hike

















In de heuvels dicht bij huis.





















Locally grown, lekkerder is er niet?

We made it, oftewel, we zijn er.

Daar gaan we dan, op verzoek van een aantal mensen voor een keer op zijn Hollands.

Vreemd hoor, daar zit je dan op je porch, te wachten tot het laat genoeg is om op traditionele wijze het Laborday weekend te vieren met een cookout.
De kolibries vliegen me om de oren en de temperaturen zitten dicht tegen de dertig graden aan. Vanochtend hebben we, op zondag, de schoolspullen voor mijn zoon aangeschaft.

Het is allemaal nog een beetje onwerkelijk. Jack heeft de afgelopen week thuis gewerkt en daardoor zijn we nog niet gelijk in het diepe gegooid, het voelt toch nog een beetje als vakantie.
Alhoewel, ben al flink aan het poetsen geweest, Jack's huis is de spreekwoordelijke mannenhuishouding met alle gevolgen van dien.

Dinsdag, na Laborday zal het allemaal een beetje gaan normaliseren.
Mijn zoon gaat vanaf dan elke morgen naar grade 8. Afgelopen week hebben we een aantal bezoeken aan school gebracht en is getest of hij hulp nodig heeft als anderstalige. Maar zijn Engels bleek ruim voldoende. Alle leraren zijn ingeseind en hij krijgt een buddy om de eerste tijd te kunnen wennen aan het nieuwe systeem, maar bv ook straks als hij met de bus naar school gaat.
Hij is al blij met de meeste van zijn vakken en bv het feit dat hij volgend jaar gitaar les kan gaan krijgen. Ook zal hij straks beginnen met cross country lopen, maar eerst een lichamelijk onderzoek. Dat kan nog even op zich laten wachten, het schijnt druk te zjn.

Ook de honden hebben inmiddels hun plaats gevonden. Zal nooit iemand aanraden om de lange vlucht te maken met wat angstigere honden, hoewel ze er beide op dit moment goed over heen zijn denk ik. Op dit moment heeft enkel Cara nog last van verlatingsangst. Verder gaat het wonderbaarlijk goed tussen alle vier. Na een dagje aftasten vinden ze het nu allemaal gewoon.

Inmiddels heeft Cara ons al een doodschrik bezorgd.
Tot het moment dat de tuin afgeschermd is dachten we de honden een plezier te doen door ze mee te nemen op het deck achter als we daar zitten. Helaas iets te veel plezier voor Cara met al die konijnen in de tuin, ze wrong zich tussen de sijlen door. Nooit gedacht dat dat haar zou lukken.
Nog minder verwachtte ik dat Jack over de railing zou springen...
Tot mijn grote opluchting was er niets anders beschadigd dan zijn ego toen hij op zijn achterwerk landde. Cara kon ik in iets minder beschadigde toestand binnen 5 minuten weer invangen met de hulp van een paar hot dogs. Gelukkig was er net op dat moment geen konijn te vinden.

Gisterochtend zijn Jack en ik even naar Harrisburg gegaan waar een art festival/fair werd gehouden. Veel fotografen, handgemaakte potten en sierraden.
Gehouden naast de rivier de Susquehanna, onder de bomen was het heerlijk om er een tijdje rond te lopen. Een van de standhouders had haar toko Stijfselkissie gedoopt, dat vroeg om uitleg en ja, een van oorsprong Nederlandse antwoorden na meer dan de helft van haar leven in de VS gewoond te hebben, op zijn Hollands.
Ze vertelde dat het een van de beste dingen was de ze ooit had gedaan. Ze vind het hier heerlijk.
Precies het tegen over gestelde kreeg ik te horen van een Oostenrijker, geboren aan de Millstatter See, die het de "biggest mistake" van zijn leven vond. Maar terug kon niet, zijn Amerikaanse vrouw wilde niet weg.
Grappig om twee zo uiteenlopende ontmoetingen te hebben.

Maar goed, ik heb beloofd een boterkoek te bakken, dat ga ik dus zo maar even doen.
Vanille suiker heb ik nog niet gevonden, maar zonder gaat het ook lukken.