We made it, oftewel, we zijn er.

Daar gaan we dan, op verzoek van een aantal mensen voor een keer op zijn Hollands.

Vreemd hoor, daar zit je dan op je porch, te wachten tot het laat genoeg is om op traditionele wijze het Laborday weekend te vieren met een cookout.
De kolibries vliegen me om de oren en de temperaturen zitten dicht tegen de dertig graden aan. Vanochtend hebben we, op zondag, de schoolspullen voor mijn zoon aangeschaft.

Het is allemaal nog een beetje onwerkelijk. Jack heeft de afgelopen week thuis gewerkt en daardoor zijn we nog niet gelijk in het diepe gegooid, het voelt toch nog een beetje als vakantie.
Alhoewel, ben al flink aan het poetsen geweest, Jack's huis is de spreekwoordelijke mannenhuishouding met alle gevolgen van dien.

Dinsdag, na Laborday zal het allemaal een beetje gaan normaliseren.
Mijn zoon gaat vanaf dan elke morgen naar grade 8. Afgelopen week hebben we een aantal bezoeken aan school gebracht en is getest of hij hulp nodig heeft als anderstalige. Maar zijn Engels bleek ruim voldoende. Alle leraren zijn ingeseind en hij krijgt een buddy om de eerste tijd te kunnen wennen aan het nieuwe systeem, maar bv ook straks als hij met de bus naar school gaat.
Hij is al blij met de meeste van zijn vakken en bv het feit dat hij volgend jaar gitaar les kan gaan krijgen. Ook zal hij straks beginnen met cross country lopen, maar eerst een lichamelijk onderzoek. Dat kan nog even op zich laten wachten, het schijnt druk te zjn.

Ook de honden hebben inmiddels hun plaats gevonden. Zal nooit iemand aanraden om de lange vlucht te maken met wat angstigere honden, hoewel ze er beide op dit moment goed over heen zijn denk ik. Op dit moment heeft enkel Cara nog last van verlatingsangst. Verder gaat het wonderbaarlijk goed tussen alle vier. Na een dagje aftasten vinden ze het nu allemaal gewoon.

Inmiddels heeft Cara ons al een doodschrik bezorgd.
Tot het moment dat de tuin afgeschermd is dachten we de honden een plezier te doen door ze mee te nemen op het deck achter als we daar zitten. Helaas iets te veel plezier voor Cara met al die konijnen in de tuin, ze wrong zich tussen de sijlen door. Nooit gedacht dat dat haar zou lukken.
Nog minder verwachtte ik dat Jack over de railing zou springen...
Tot mijn grote opluchting was er niets anders beschadigd dan zijn ego toen hij op zijn achterwerk landde. Cara kon ik in iets minder beschadigde toestand binnen 5 minuten weer invangen met de hulp van een paar hot dogs. Gelukkig was er net op dat moment geen konijn te vinden.

Gisterochtend zijn Jack en ik even naar Harrisburg gegaan waar een art festival/fair werd gehouden. Veel fotografen, handgemaakte potten en sierraden.
Gehouden naast de rivier de Susquehanna, onder de bomen was het heerlijk om er een tijdje rond te lopen. Een van de standhouders had haar toko Stijfselkissie gedoopt, dat vroeg om uitleg en ja, een van oorsprong Nederlandse antwoorden na meer dan de helft van haar leven in de VS gewoond te hebben, op zijn Hollands.
Ze vertelde dat het een van de beste dingen was de ze ooit had gedaan. Ze vind het hier heerlijk.
Precies het tegen over gestelde kreeg ik te horen van een Oostenrijker, geboren aan de Millstatter See, die het de "biggest mistake" van zijn leven vond. Maar terug kon niet, zijn Amerikaanse vrouw wilde niet weg.
Grappig om twee zo uiteenlopende ontmoetingen te hebben.

Maar goed, ik heb beloofd een boterkoek te bakken, dat ga ik dus zo maar even doen.
Vanille suiker heb ik nog niet gevonden, maar zonder gaat het ook lukken.